50 jaar lid van OBK
Ja, wat kan je ongelooflijk veel meemaken om alleen al 50
lid jaar van een vereniging te zijn. Ik wil langs deze weg graag een terugblik
werpen op 50 jaar OBK en proberen met wat anekdotes te amuseren uit het
beroemde, zeg maar beruchte bestaan van de vereniging.
Toen ik als 7 of 8 jarig ventje een muziekinstrument in
handen geduwd kreeg, moest ik toch eerst goed kijken van wat voor voorwerp ik
daar zag. Het was een dof stuk metaal, vol met butsen en deuken. Het bleek een
bugel te zijn. Enfin, mee naar huis genomen en proberen er geluid uit te
krijgen, en ik moet zeggen, dat lukte al best wel snel.
Maar om muziek te leren spelen moet je natuurlijk op les. En dat gebeurde in eerste instantie in het schuurtje bij Jan Spiering sr. Samen met Henk kregen we daar les van hem. Dat waren spannende avonden want Henk kreeg er meer van langs dan ik. Maar goed, Jan wist ons toch klaar te stomen om in het orkest plaats te nemen. Ik inmiddels op de Alt-hoorn en Henk toen nog op de bugel, hij ging pas later over naar het slagwerk. Ik weet nog dat ik nog een paar repetities mee heb gemaakt met de toenmalige dirigent van Berkel, in het Werkliedengebouw (de Zaal), wel te verstaan.
Inmiddels was er een nieuwe dirigent aan getrokken, te weten Jan van Neerijnen. Onder zijn leiding zou de fanfare ontzettend op bloeien. Hij bracht muziek stukken mee waar de rest van de Bommelerwaard nog nooit van gehoord had. Wie weet het nog: Imparita Roca, Instant Concert, Stars and Stripes, Rimbalzello, Herp Albert, Hair.
Ik weet nog goed tijdens een festival in Orthe dat we daar Rimbalzello speelden. Op het plein bij de tent had zich een handjevol mensen verzameld en stonden een beetje noodgedwongen naar de muziek te luisteren. Maar aan het eind van ons concert hadden we nog een soort toegift en dat was Rimbalzello. We zetten in en speelden er op los en wat gebeurde. Rondom het plein gingen deuren van huizen open en de mensen kwamen kijken van wat er toch aan de hand was. Dit hadden ze nog nooit een fanfare horen spelen. Toen het afgelopen was, was iedereen dolenthousiast, en we moesten het stuk nog een keer spelen. Polonaise werd gevormd en een lange stoet trok over het plein. Ik geloof dat we Rimbalzello die avond 4 keer gespeeld hebben.
Ook tijdens een concert in Gameren waren de rapen gaar. Daar hadden we ook een toegift, ditmaal Stars and Stripes for ever. Hadden ze nog nooit gehoord in Gameren, maar het dak ging eraf. We hebben het 3 of 4 keer moeten spelen. Toch twijfel ik aan de muzikale kennis van de toen malig gemiddelde Gameraar. Ik zal een fragment laten horen hoe het klonk. Men had nog nooit van house-muziek gehoord maar OBK blies het toen al. Ik laat nu een fragment horen.
Berucht en beroemd waren de Taptoes waar OBK aan mee deed, en dan hebben we het over de Taptoe die gehouden werd ’s-avonds na de ponymarkt. In die tijd marcheerde O.B.K. nog maar niemand zag dat eigenlijk meer zitten. Maar goed OBK zou ook weer mee doen. Wat was het geval. Dirigent, Jan van Neerijnen zette de repetitie voor de Taptoe nog een nieuw stuk op de lessenaar. Wie weet het nog? Inderdaad “Cent Mille Chansons” van Frida Boccora, een songfestivalliedje dat toen enorm populair was. Het was een stuk met solo voor cornet en Adrie van Dalen zou de solo voor zijn rekening nemen. Het probleem was nu dat het stuk begon met een inleiding en dat aan het eind van de inleiding een maat met een zg. doorgetrokken streep was (voor de kenners) en dat daarna het stuk pas echt goed begon met de solo van Adrie. Maar op de repetitie ging die doorgetrokken streep steeds fout. Maar goed Jan van Neerijnen zou Jan van Neerijnen niet zijn, we zouden het stuk toch tijdens de Taptoe te spelen. Tijdens de Taptoe waren we uiteindelijk aan “Cent Mille Chansons” toe en we begonnen er met goede moet aan. De in leiding ging prima maar de rest niet. De doorgetrok-ken streep ging helemaal fout. Adrie probeerde nog wel in te zetten maar wist niet wanneer. OBK luisterde of Adrie wel speelde om zo te horen waar we ergens waren in het stuk, dat hielp niet . OBK keek naar de dirigent om te kijken waar we waren, dat hielp ook niet. OBK luisterde naar elkaar om te horen waar we waren, dat hielp nog minder. OBK keek naar elkaar om te kijken waar we waren, dat hielp helemaal niet. Nee, er kwam niet veel van terecht. Uiteindelijk stopte de één na de ander maar met spelen totdat er op het laatst nog maar een paar muzikanten overbleven. Die zijn tenslotte ook maar gestopt. Het publiek had er blijkbaar weinig van gemerkt. Die vonden het wel mooi, maar alleen een beetje zacht, was het commentaar. En de dirigent???..... de stoom kwam uit z’n oren. Ik zal maar niet zeggen wat hij na afloop zei. In de jaren daarna namen we plaats op het bordes, dat marcheren was maar niks. (zie de foto’s)
En dan waren er de concoursen. Eén concours herinneren zich velen nog, dat was het concours in Doetinchem op 29 november 1975. Daar haalden we in het in het Amphion-theater een eerste prijs met lof van de jury. We speelden daar als verplicht werk de Suite van Jan Seegers. We kregen 170 punten toebedeeld. Als vrij werk speelden we Preludio Marzialevan Frank Wright. Daarvoor kregen we 162 punten. In totaal 332 punten, dat was nog nooit gebeurd in de historie van O.B.K. En bij mijn weten is het daarna ook niet meer gebeurd. Als het wel zo is corrigeer me maar.
Een ander hoogtepunt vond plaats in de Sint Maartenskerk in Zaltbommel op 12 oktober 1985. Daar vond een concert plaats samen met de toen bekende "Groeneveld Koren". Tijdens dit concert voerde we het prachtige "Resurgam" uit van Eric Ball. De uitvoering was zo indrukwekkend dat de mensen, toen het stuk afgelopen was, niet durfden te applaudisseren uit respect van de dramatiek die het stuk uitstraalt. Toen het applaus uiteindelijk losbarstte was er geen houwen meer aan. In de pauze en na afloop is er nog lang nagepraat over deze magnifieke uitvoering.
Ook
is het jubileumconcert ter
gelegenheid van het 75 jarig bestaan bij velen lang bij blijven hangen en dat
wordt nog steeds bij tijd en wijlen aangehaald. Dat vond plaats op zaterdag 18
juni 1994. Het was in de openlucht. In de vijver voor huis Brakel waren pontons
neergelegd en daarop was een giga-podium gebouwd. Samen met de Genie-kapel en
alle koren uit de omgeving van Brakel, waaronder Soli Deo Gloria, is toen een
wervelend concert gegeven met solisten, licht en vuurwerkshow. Als klap op de
vuurpijl werd Ouverture 1812 van Tschaikowski uitgevoerd. Compleet met geweer en kanonschoten
werd dit werk een hoogtepunt van de avond. Ik weet nog goed dat we zaterdag
’s-middags generale repetities hadden en we zouden ook 1812
doornemen zoals we het ’s-Avonds zouden spelen. Toen de passage kwam waarin het
kanongeweld losbarst vonden we het maar een beetje slap. Als dat het nou was
dan was er geen spektakel aan. Maar goed, tijdens het concert was er toch het
e.e.a. aan de kanonnen gesleuteld want op het moment suprême werden we bijna
van de pontons afgeblazen. Vooral het laatste salvo was een voltreffer want het
podium heeft nog zeker enkele minuten staan natrillen door het geweld
Natuurlijk zijn we zelf ook naar Brakel België en Brakel Duitsland geweest. Brakel Duitsland is mij het meest bij gebleven. Dat was een trip van 2 dagen. Zaterdags heen en zondags terug. We werden er ontvangen door Herr Burgemeister in zijn privé-woning. De voordeur ging open en de kisten met bier stonden tot aan het plafond opgeslagen. Dat was voor die zelfde middag tijdens een gezellig samenzijn in de tuin van de Burgemeester. Het concert was die avond om 20.00 uur. Wij waren al bijtijds aanwezig in de zaal waar wel plaats was voor 1000 mensen. Om kwart voor acht zaten er nog maar een handje vol mensen in de zaal. Wat moet daar van terecht komen, dachten wij. Maar klokslag acht uur zat de zaal tjokvol. Het concert was grandioos en het publiek laaiend enthousiast. Succesnummer die avond was El Cumbanchero Palo Palo van Johan Perik. We hadden gezorgd voor speciale Duitse teksten die bij het stuk hoorden.
Ik kan nog oeverloos door gaan met anekdotes van de laatste 50 jaar. Zoals toen het instrument van Killeke, tijdens een mars door Brakel, zo plat als een dubbeltje werd gereden. Of toen we met OBK aanwezig waren bij de opening van het pompstation in het Munnikenland. Of toen we een keer meededen met een taptoe op de markt in Zaltbommel. Of als we op een vrachtwagen , tijdens de optocht, door Brakel heen gereden werden, levensgevaarlijk. De gezellige festivals in Alem en Orthe. En wat te denken van een concert bij de Heineken Fanfare in den Bosch.
En dan nu 100 jaar. 100
jaar muziek in Brakel. Waarvan ik (ruim) 50 jaar heb mogen meegenieten. Ik vond
het bijna altijd genieten. De repetities op vrijdagavond zijn voor mij altijd
een moment geweest in de week om naar toe te leven. Ik vond het altijd
ontspannende avonden en nog. We maken gevarieerde muziek en al ben ik geen
ster, ik noem mijzelf altijd maar een goede middenmoter, ik geniet altijd van de stukken die we spelen.
Ook de sfeer is prima, op
een enkele keer na, maar ja dat hou je toch zo nu en dan.
Ik heb 5 dirigenten
meegemaakt bij OBK te weten:
Van Berkel (maar 2 of drie
repetities), Jan van Neerijnen, Gert Peeters, Arnold Wensink en Leon Vliex. OBK
staat tot en met heden onder zijn bezielende leiding.
Ik ben heel dankbaar OBK voor de prachtige 50 muzikale
jaren.
OBK BEDANKT!!!
Op naar het volgend
jubileum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten