De Kampina
De Kampina en de Oisterwijkse bossen en vennen liggen in een overgangsgebied van droge, arme zandruggen en vochtige, voedselrijke beekdalen. De oostelijke Kampina bestaat uit bossen en reliëfrijke heidevelden met daarin tientallen vennen en drassige laagten. De oude, grove dennenbossen die rond de eeuwwisseling op de hei zijn aangeplant, worden door Natuurmonumenten langzamer-hand omgevormd tot veel natuurlijkere loofbossen. Zowel De Kampina als de Oisterwijkse bossen en vennen zijn opgenomen in Natura 2000, een Europees netwerk van natuurgebieden, die extra bescherming krijgen, omdat er bijzondere planten of diersoorten voorkomen.
Even verder komen we langs de Sint Anna kapel.
Als we eenmaal op de route zitten komen we de eerste vennen tegen 
waarom dit gebied zo bekend is
De dreven, en grazers op de heide Maria, Anna, Niana en Melanie naar wie een aantal dreven is genoemd, zijn niet zoals oorspronkelijk werd aangenomen de dochters van de oprichter van het
Landgoed Kampina, maar vermoedelijk de namen van enkele heiligen. De heide wordt zowel in de zomer als in de winter begraasd door runderen met kalveren en een kudde van ongeveer 22 IJslandse en 12 manegepaarden. De dieren eten jonge boompjes, maar vooral diverse grassoorten. Hierdoor krijgen heideplanten weer meer ruimte om te groeien. De dieren lopen in een groot gebied van meer dan 1100 hectare. Mocht u ze tegenkomen, voer ze alstublieft niet. De dieren kunnen maag- en darmstoornissen krijgen, waaraan ze zelfs kunnen sterven.
Heidelandschap:
De grote heidevelden zijn ontstaan omdat ze hard nodig waren in de landbouwbedrijven van voor 1850. De heide was namelijk nodig voor de potstalmest. Met de uitwerpselen van de dieren werden de heideplaggen en -struiken vermengd in de potstal om zodoende goede mest te krijgen voor de akkers. In feite is de heide daarom een weinig natuurlijk landschap. Immers, van nature groeien grote delen van de heide dicht met bos, voornamelijk ruwe berk, grove den en zomereik. Toch wordt grote waarde gehecht aan de instandhouding van dit landschap. Door een combinatie van begrazen, maaien en plaggen wordt getracht de heide te herstellen.
Vroeger was de Rosep een meanderend riviertje. In de vijftiger jaren is het gekanaliseerd, zoals u hier ziet, maar gelukkig niet overal rechtgetrokken. Het dal van de Rosep wordt nog steeds gezien als een van de meest waardevolle beekdalen in de omgeving. Het bestaat uit moerasbos en vochtige heideveldjes.
Parkeren is niet gratis, wij stonden in een parkeergarage tegenover het station. En op de route kom je weinig bankjes tegen om uit te rusten z.q. te picknicken.
